mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
tranen zijn opgehouden te stromen
ik kijk
in mijn ogen
en zie rood, prachtig rood
naar de randen vervaagd
en ik zie

lege stilte

 

hoe is het zo gekomen

zo gelukkig en zo

intens verdrietig

zo eenzaam en zo koud

zo oud al en toch zo klein

zo klein

hulpeloos

 

zo oud en nu pas vrij

vrij en ik wil

dood

laat de ellende maar komen

ik ontvang je

in het diepe donker

van mijn ziel

angst

 

ik geef me over

pak mijn slechte ziel

alsof ik dood ga

en ik voel ik sterf

en er is toch nog iets

een hartslag, een kaal leven

wat doorgaat

omdat het leven is

 

mijn hoofd is leeg

ik weeg niks meer

ik voel

hoe alles is gekomen

hoe het zwart bezit van me heeft genomen

het grote angstige zwart

met al die herinneringen

al die schaamte,

mijn berouw en mijn haat

mijn verwijt aan mij en elke verkeerde daad

mijn verwijt van gebrek aan volmaaktheid

 

al dat zwart is over me heen gezakt

en het ontvangt

mijn huilen

mijn schreeuwen

gehijg en gedraai

 

ik was zo bang voor dat zwart

mijn hart klopte zo snel en zo hard

was bang dat ik er nooit uit zou komen

en oh god

de mensen konden me horen

maar het kwam

pas langzaam

besefte ik

dat het er was

dat ik het

of het mij

had opgenomen

en ik was

ik leefde

met kloppend hart

het zwart had mij niet verzwolgen

het had mij erdoor laten gaan

 

als een zwarte bloedende moederschoot

een benauwde gang naar leven na de dood

 

adem

een  ziel herboren

You cannot copy content of this page.