mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
tranen zijn opgehouden te stromen
ik kijk
in mijn ogen
en zie rood, prachtig rood
naar de randen vervaagd
en ik zie
lege stilte
hoe is het zo gekomen
zo gelukkig en zo
intens verdrietig
zo eenzaam en zo koud
zo oud al en toch zo klein
zo klein
hulpeloos
zo oud en nu pas vrij
vrij en ik wil
dood
laat de ellende maar komen
ik ontvang je
in het diepe donker
van mijn ziel
angst
ik geef me over
pak mijn slechte ziel
alsof ik dood ga
en ik voel ik sterf
en er is toch nog iets
een hartslag, een kaal leven
wat doorgaat
omdat het leven is
mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
ik voel
hoe alles is gekomen
hoe het zwart bezit van me heeft genomen
het grote angstige zwart
met al die herinneringen
al die schaamte,
mijn berouw en mijn haat
mijn verwijt aan mij en elke verkeerde daad
mijn verwijt van gebrek aan volmaaktheid
al dat zwart is over me heen gezakt
en het ontvangt
mijn huilen
mijn schreeuwen
gehijg en gedraai
ik was zo bang voor dat zwart
mijn hart klopte zo snel en zo hard
was bang dat ik er nooit uit zou komen
en oh god
de mensen konden me horen
maar het kwam
pas langzaam
besefte ik
dat het er was
dat ik het
of het mij
had opgenomen
en ik was
ik leefde
met kloppend hart
het zwart had mij niet verzwolgen
het had mij erdoor laten gaan
als een zwarte bloedende moederschoot
een benauwde gang naar leven na de dood
adem
een ziel herboren