En als de bloemen sterven

En als de bloemen sterven

de aarde verdroogt
de zeeën zijn gestegen
als alles wat leeft
is opgehouden te bewegen

Waar gaan we dan heen?

Of beter
Waar zijn we dan gebleven?

Hebben we nog een bewust zijn dan?
Zal onze liefde nog bestaan?

Alle liefde die ooit op onze aarde was
Zal die energie weer leven geven

Een nieuw bestaan
In een ander heelal
Ver hier vandaan ?

Heelt de liefde al
Is de liefde bron van leven?

© evelien 2008

stilte en tijd samen eeuwigheid

Stilte vangt Tijd
of
Tijd vangt Stilte

of
het is toevallig gelijktijdigheid

en
ontsnappen ze
juist samen

in een adem
uit de eeuwigheid
een adem van eeuwig leven

© Evelien Gargasch

Stilleven van kopje en kan

zit
een ziel

in de kamer
moe geklutst

rondrennende gedachten

razend, gierend tot stilstand geremd
door een kopje

KLEIN KOPJE
LICHTBLAUW
en KAN

Open ontvangen
blauw klein Kopje en Kan
in een zonnestraal
de tijd

de Tijd
in ziel verborgen
in woelende onrust
op zoek
en even vindt het een plek

los van die ziel bevrijd
komt tijd tot leven

eigen stil leven
in Kopje en Kan

Tijd
gestilde tijd

in een glimp van eeuwigheid

© Evelien gargasch

stilleven 3
hoe

kan ik stil leven

het leven duurt maar even
en in stilte
lijkt het dood
en bang ben ik

even

dat ik door de stilte
mijn leven zal geven
maar dat duurt niet lang

en dan voel ik
dan zie ik en komt
de stilte tot leven

heel even de stilte leven

© Evelien Gargasch

At-tawhid, Eenheid

Soms beleef ik het
Even

Meestal onverwacht
Zoals in het zwembad
Alleen
Op een ongemakkelijk plastic stoeltje
In koud zwempak,

Nat

Kijkend naar zes kindjes
Die thuis stil zaten op de bank,
Droog, warm,
Hun kopjes laag, Geen lachje niks

En nu
Als plantjes
Opleven van het water
Ze lachen, bewegen
Zijn gelukkig vergeten de tijd

Komen alleen bij mij
Om te plassen
Te drinken
En te eten

En even
Ben ik er
Alleen maar om te zijn
En verder op te gaan
In het grote samenzijn
Het grote geheel
Zijn, vormen en opgaan,

Een glimpje eeuwigheid,
In Eenheid

© Evelien Gargasch 2007

 

Al-Bard (kou)

Laat je gevoel binnen
Heet je geluk welkom
Heet je verdriet welkom

Laat je gevoel binnen
En er is geen plek meer voor de kou

© Evelien Gargasch 2007

Zwart, Rood, Angst, Dood en moederschoot

mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
tranen zijn opgehouden te stromen
ik kijk
in mijn ogen
en zie rood, prachtig rood
naar de randen vervaagd
en ik zie

lege stilte

hoe is het zo gekomen
zo gelukkig en zo
intens verdrietig
zo eenzaam en zo koud
zo oud al en toch zo klein
zo klein

hulpeloos

zo oud en nu pas vrij
vrij en ik wil dood
laat de ellende maar komen
ik ontvang je
in het diepe donker
van mijn ziel
angst

 

ik geef me over
pak mijn slechte ziel
alsof ik dood ga
en ik voel ik sterf
en er is toch nog iets
een hartslag, een kaal leven
wat doorgaat
omdat het leven is

mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
ik voel
hoe alles is gekomen
hoe het zwart bezit van me heeft genomen
het grote angstige zwart
met al die herinneringen

al die schaamte, mijn berouw en mijn haat
mijn verwijt aan mij en elke verkeerde daad
mijn verwijt van gebrek aan volmaaktheid
al dat zwart is over me heen gezakt

en het ontvangt mijn huilen
mijn schreeuwen
gehijg en gedraai

ik was zo bang voor dat zwart
mijn hart klopte zo snel en zo hard
was bang dat ik er nooit uit zou komen
en oh god
de mensen konden me horen
maar het kwam

pas langzaam
besefte ik
dat het er was
dat ik het
of het mij
had opgenomen
en ik was
ik leefde

met kloppend hart

het zwart had mij niet verzwolgen
het had mij erdoor laten gaan
als een zwarte bloedende moederschoot
een benauwde gang naar leven na de dood

adem
een  ziel herboren