En als de bloemen sterven
de aarde verdroogt
de zeeën zijn gestegen
als alles wat leeft
is opgehouden te bewegen
Waar gaan we dan heen?
Of beter
Waar zijn we dan gebleven?
Hebben we nog een bewust zijn dan?
Zal onze liefde nog bestaan?
Alle liefde die ooit op onze aarde was
Zal die energie weer leven geven
Een nieuw bestaan
In een ander heelal
Ver hier vandaan ?
Heelt de liefde al
Is de liefde bron van leven?
© evelien 2008
stilte en tijd samen eeuwigheid
Stilte vangt Tijd
of
Tijd vangt Stilte
of
het is toevallig gelijktijdigheid
en
ontsnappen ze
juist samen
in een adem
uit de eeuwigheid
een adem van eeuwig leven
© Evelien Gargasch
Stilleven van kopje en kan
zit
een ziel
in de kamer
moe geklutst
rondrennende gedachten
razend, gierend tot stilstand geremd
door een kopje
KLEIN KOPJE
LICHTBLAUW
en KAN
Open ontvangen
blauw klein Kopje en Kan
in een zonnestraal
de tijd
de Tijd
in ziel verborgen
in woelende onrust
op zoek
en even vindt het een plek
los van die ziel bevrijd
komt tijd tot leven
eigen stil leven
in Kopje en Kan
Tijd
gestilde tijd
in een glimp van eeuwigheid
© Evelien gargasch
stilleven 3
hoe
kan ik stil leven
het leven duurt maar even
en in stilte
lijkt het dood
en bang ben ik
even
dat ik door de stilte
mijn leven zal geven
maar dat duurt niet lang
en dan voel ik
dan zie ik en komt
de stilte tot leven
heel even de stilte leven
© Evelien Gargasch
At-tawhid, Eenheid
Soms beleef ik het
Even
Meestal onverwacht
Zoals in het zwembad
Alleen
Op een ongemakkelijk plastic stoeltje
In koud zwempak,
Nat
Kijkend naar zes kindjes
Die thuis stil zaten op de bank,
Droog, warm,
Hun kopjes laag, Geen lachje niks
En nu
Als plantjes
Opleven van het water
Ze lachen, bewegen
Zijn gelukkig vergeten de tijd
Komen alleen bij mij
Om te plassen
Te drinken
En te eten
En even
Ben ik er
Alleen maar om te zijn
En verder op te gaan
In het grote samenzijn
Het grote geheel
Zijn, vormen en opgaan,
Een glimpje eeuwigheid,
In Eenheid
© Evelien Gargasch 2007
Al-Bard (kou)
Laat je gevoel binnen
Heet je geluk welkom
Heet je verdriet welkom
Laat je gevoel binnen
En er is geen plek meer voor de kou
© Evelien Gargasch 2007
Zwart, Rood, Angst, Dood en moederschoot
mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
tranen zijn opgehouden te stromen
ik kijk
in mijn ogen
en zie rood, prachtig rood
naar de randen vervaagd
en ik zie
lege stilte
hoe is het zo gekomen
zo gelukkig en zo
intens verdrietig
zo eenzaam en zo koud
zo oud al en toch zo klein
zo klein
hulpeloos
zo oud en nu pas vrij
vrij en ik wil dood
laat de ellende maar komen
ik ontvang je
in het diepe donker
van mijn ziel
angst
ik geef me over
pak mijn slechte ziel
alsof ik dood ga
en ik voel ik sterf
en er is toch nog iets
een hartslag, een kaal leven
wat doorgaat
omdat het leven is
mijn hoofd is leeg
ik weeg niks meer
ik voel
hoe alles is gekomen
hoe het zwart bezit van me heeft genomen
het grote angstige zwart
met al die herinneringen
al die schaamte, mijn berouw en mijn haat
mijn verwijt aan mij en elke verkeerde daad
mijn verwijt van gebrek aan volmaaktheid
al dat zwart is over me heen gezakt
en het ontvangt mijn huilen
mijn schreeuwen
gehijg en gedraai
ik was zo bang voor dat zwart
mijn hart klopte zo snel en zo hard
was bang dat ik er nooit uit zou komen
en oh god
de mensen konden me horen
maar het kwam
pas langzaam
besefte ik
dat het er was
dat ik het
of het mij
had opgenomen
en ik was
ik leefde
met kloppend hart
het zwart had mij niet verzwolgen
het had mij erdoor laten gaan
als een zwarte bloedende moederschoot
een benauwde gang naar leven na de dood
adem
een ziel herboren
Herfst afscheid en begin
Bij herfst denk je afscheid
Maar tis eigenlijk een begin
De bomen geven hun zaadjes
En daar zit alles in
In mij groeit iets
Wat het is
Ik weet het niet
Het is zo pril
Zo stil
Het vraagt alleen om warmte
En ik dek het toe
Tis als een nieuw zieltje
Zo breekbaar want het weet nog niet hoe
Daarom moet je voorzichtig zijn
Ook als je denkt wat ben ik sterk
Want misschien heb je
Zonder dat je het weet
Al zo’n nieuw zieltje in je
Wat anders zomaar breekt
© Evelien Gargasch 1998
Herfst
Herfst is regen
Herfst is wind
Herfst is verlangen
te worden bemind
Herfst is koffie
Natte jassen in een café
Genieten van slapen
In bed met boek en tv
Ambities verdwijnen
Met wind en met storm
Komt dromen van een kind
En nestdrang enorm
Lekker loom zitten peinzen
Door het natgeslagen glas
Mensen kromgebogen met paraplu
Die denken
Als ik ook maar binnen was
Plannen maken en dingen bedenken
Maar je niet laten verstoren
Om ook maar iets te gaan doen
Mijn wereld
Komt nu niet van buiten maar van binnen
Verstild
Steeds meer
En niets doe ik
Niets
En dat is
Genoeg
© Evelien Gargasch 1998